dzieci

Zaburzenia zachowania u dzieci - jak postępować?

Zaburzenia zachowania nie są tym samym, co zaburzenia rozwojowe, choć pojęcia te bywają ze sobą często mylone. W pierwszym przypadku obserwuje się atypowe postawy, które wpływają nie tylko na dziecko, lecz również na osoby z jego otoczenia. Wbrew pozorom jakiekolwiek anomalie są trudne do rozpoznania oraz leczenia na własną rękę, choć wielu rodziców nie ma świadomości, że ich pociecha potrzebuje fachowej pomocy. Czym są zaburzenia zachowania u dzieci i jak postępować w przypadku ich zauważenia?

Czym objawiają się zaburzenia zachowania u dzieci?

Trudno jednoznacznie określić, czym są zaburzenia zachowania. Psycholodzy dziecięcy podają, iż są to zachowania atypowe, które występują przez okres co najmniej 6 miesięcy. Obejmuje je także łamanie norm społeczno-kulturowych. Czasami pociecha narusza nietykalność osobistą czy godność innych. Co istotne, zachowania dziecka można przypisać do jakiegoś stałego wzorca - są powtarzalne, pojawiają się najczęściej w określonych sytuacjach. Jak je rozpoznać?

Bardzo często rodzice twierdzą, że ich pociechy są po prostu niegrzeczne - zachowują się agresywnie, używają wulgaryzmów, niszczą przedmioty swoje i innych, używają obraźliwych słów lub gestów, nie szanują innych. Zaburzenia zachowania u dzieci w wieku szkolnym często mylone są z tak zwanym okresem buntu. Rodzice usprawiedliwiają je burzą hormonalną, jaka zachodzi w organizmie malucha oraz nieumiejętnością dostosowania się do panujących w społeczeństwie norm. Niemniej jednak dla psychiatrów i psychologów zaburzenia zachowania są czymś zupełnie innym, a przede wszystkim wymagają odpowiedniego rozpoznania oraz leczenia.

Zaburzenia zachowania u dzieci - jak postępować?

Najczęściej rodzice nie wiedzą, jak poradzić sobie z "trudnym" dzieckiem, które w dodatku całkowicie odmawia współpracy. Jedynym sposobem na to, aby wygrać z zaburzeniami zachowania, jest udanie się do specjalisty. Na początek może być to pedagog lub psycholog szkolny, który bezpłatnie udzieli porady oraz skieruje pociechę do odpowiedniego ośrodka. Bardzo często wymagana jest interwencja psychiatry dziecięcego, zatem leczenie nie może zakończyć się na wizycie u psychologa szkolnego. Lekarz postawi właściwą diagnozę, a przede wszystkim będzie dążył do rozpoznania przyczyny zaburzeń zachowań u dzieci.

Następnie zostaje zaproponowane leczenie, które w większości przypadków opiera się na długotrwałej terapii. Na zajęcia terapeutyczne często musi uczęszczać nie tylko samo dziecko, lecz również jego opiekun. Co istotne, lekarz może też zdecydować o zastosowaniu farmakoterapii, choć nie zawsze jest ona elementem obowiązkowym. Warto mieć na uwadze, że bez rozpoznania zaburzeń zachowania przez specjalistę problemy pociechy będą z czasem przybierać na sile. Niestety, rodzic nie poradzi sobie z nimi we własnym zakresie, dlatego należy jak najszybciej szukać pomocy u specjalisty.

Zaburzenia zachowania u dzieci - co mogą zrobić rodzice lub opiekunowie w przypadku diagnozy?

Rodzice często zastanawiają się, jak mogą pomóc swojemu dziecku na co dzień. Warto jednak pamiętać, że najważniejsza jest przede wszystkim specjalistyczna terapia - choć często trwa długo - może przynosić naprawdę dobre efekty. Rodzice powinny zaufać specjaliście, który podjął się leczenia i postępować zgodnie z jego wskazówkami. Czasami mogą się wydawać nieoczywiste czy wręcz nielogiczne, jednak w przypadku jakichkolwiek wątpliwości dobrze zadawać pytania lekarzowi prowadzącemu dziecko. Pozwoli to w lepszy sposób zrozumieć, jak przebiega cały proces terapii.

O podjęciu leczenia warto również poinformować nauczycieli, w szczególności wychowawcę dziecka. Powinien dysponować wiedzą na temat tego, jak postępować z uczniami z zaburzeniami zachowania, czego można od nich wymagać, a czego nie powinno się oczekiwać. Ważne, aby pociecha miała wsparcie zarówno w domu, jak i w szkole. Nie należy natomiast szufladkować jej jako "niegrzeczne", "nieodpowiedzialne" czy "nieumiejące się zachować". Takie stygmaty są niezwykle krzywdzące i w każdym przypadku przynoszą skutki odwrotne do oczekiwanych.